عاشقانه ها

گریه کنم یا نکنم..حرف بزنم یا نزنم...من از هوای عشق تو...دل بکنم یا نکنم...با این سؤال بی جواب...پناه به آینه می برم ...خیره به تصویر خودم...می پرسم از کی بگذرم...زل می زنم به تو که با همه ی صورتت آواز می خونی و من سحر می شم واشک مجالم نمی ده. این شبای تاریک با صدای تو ونور چراغ مطالعه واین پرده ی اشک همون خلوت دلخواهیه که باهیچ عوضش نمی کنم.
یه سوی این قصه تویی...یه سوی این قصه منم...بسته به هم وجودما...می پرسم از کی بگذرم...
خوب من همیشه دلم لک زده برای نگاه ونشونه ای که دو دنیا رو یکی کنه.اون روزهای اتاق بالا وقتی شید میومد و یه آهنگ ازفرهاد یا نوری یا...با هم گوش می دادیم ،من همه ش زیر چشمی نگاهش رو می پاییدم که اون جایی که من دل ضربه داشتم اون چه حسی داره ووقتی اون هم تو اون لحظه چشمهاشو تنگ می کرد دلم می خواست ببوسمش.بعدها این حس یه وسواس شد.اینکه آهنگ ها،شعرهاوفیلم های مورد علاقه م رو جلو هر کسی رو نکنم .بهم برمی خوره عاشقانه هام رو به کم فهمی و کج فهمی بسپارم
هجوم بن بست رو ببین...هم پشت سر هم روبرو....راه سفر با تو کجاست....
همه ش فکر می کردم موسیقی پاپ مال یه دوره ست ومیگذره .امادیگه می دونم جادوی تو برای من همیشگیه .می تونم خودم رو با موهای سپید هم تصور کنم که با صدای تو گریه می کنه ،می خنده،می رقصه ورو به آینه واسه خودش لبختد میزنه وبا احترام دست بر سینه ی چپ می ذاره ومست غرور می خونه اینجا قلبی هست